Zo daar zijn we weer. Het was alweer even geleden, dus ik zal eens een update schrijven. De tijd vliegt hier voorbij. Het is niet voor niks: time flies when you are having fun. En dat hebben we!
We beseften ons deze week dat we hier alweer 2,5 maand wonen. Aan de ene kant weten we nog zo goed dat we gingen en aan de andere kant voelt het hier al zo ontzettend als thuis, dat Nederland en Den Bosch heel ver weg voelen. Niet alleen qua afstand, maar ook qua tijd. Bonaire is echt ons eiland geworden. Blijkbaar zijn er 2 groepen mensen; of het eiland doet helemaal niks met je, of je voelt je er direct thuis. Wij passen zonder twijfel in de laatste categorie.
Je vraagt je misschien af wat hier dan maakt dat het zo fijn leven is. Dat zal ik proberen te omschrijven, maar het is vooral een gevoel. We wagen een poging...
- Je hebt hier nooit files. En dan bedoelen we ook echt nooit. En nee, als er 10 auto's voor je staan bij een T-splitsing en je moet 2 minuten wachten, dan is dat geen file! ;)
- Je hebt hier geen stoplichten. Echt niet een op het hele eiland!
- Op het hele eiland zijn maar 3 rotondes te vinden
- Het is eigenlijk altijd lekker weer.
- De mensen zijn eigenlijk altijd vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. Heel af en toe zit er wel eens een tussen die onvriendelijk is, maar het is meer uitzondering dan regel.
- De natuur is hier heel erg mooi en divers. Je hebt de mooiste turkooiskleurige zee, woestijn, bergen, etc
- Er zitten hier ontzettend veel goede restaurants
- De sfeer is ontzettend goed. Mensen zijn relaxed.
- En tot slot: mensen klagen hier bijna niet. De klagers vallen over het algemeen in categorie 1, vinden het eiland niks en verdwijnen dus ook weer.
Is er dan helemaal niks negatief op het eiland? Natuurlijk wel. Alles is een stuk duurder dan in Nederland. Spullen zijn lastiger te krijgen en de lonen liggen een stuk lager en de arbeidsvoorwaarden zijn een stuk minder. Je kan hier bijna niet shoppen (wat goed uitkomt, want je hebt er geen geld voor ;)) en de leefomstandigheden van een aantal locals is echt erbarmelijk slecht. Het wordt tijd dat ze daar in Den Haag eens aandacht voor krijgen en er iets aan gaan doen.
Dit alles weegt alleen echt niet op tegen de grote voordelen, dus voor ons is het echt een paradijs!
Inmiddels zijn we ook druk bezig een sociaal leven op te bouwen hier en dat begint aardig te lukken. We hebben leuke mensen leren kennen via de Papiamentu les en daar spreken we regelmatig mee af. Gezellig pop quizzen in de kroeg, naar een optreden, bbq-en, als het maar gezellig is. Ook hebben we leuke buren, dus daar kunnen we ook lekker een bakkie doen of wijntje drinken.
Het enige dat nog niet helemaal naar wens is, is de banenzoektocht. Ik heb diverse sollicitaties verstuurd en ook al diverse gesprekken gevoerd, maar er is helaas nog niks concreets uitgekomen. We houden moed en op een dag zit er vast wel een leuke baan voor mij tussen.
Met de pushi (katten) gaat het ook goed. Ze worden waarschijnlijk echt nooit vriendjes, ze schelen denk ik teveel in leeftijd en in karakter. Harry is een altijd vrolijke, enthousiaste, aanhankelijke kitten en Figi is een ietwat chagrijnige oude muts die het liefste met rust gelaten wil worden. En dat botst natuurlijk af en toe. Gelukkig valt het mee qua ruzie, dus de situatie is prima zo.
En tot slot de papiamentu les. Het is leuk, maar ook best lastig. De grammatica valt wel mee omdat de werkwoorden niet vervoegd worden, maar wat lastig is, is dat zo ongeveer elk woord een dubbele betekenis heeft. Je moet dus goed op je woorden passen, want je kan hele rare dingen zeggen.
Ook is het zelfstandig naamwoord dat afgeleid is van een werkwoord vaak hetzelfde. Bijvoorbeeld het woord 'suich' wat inschakelen betekent, maar ook schakelaar. Of 'sali' wat weggaan betekent, maar ook uitgang. Maar het komt allemaal goed. Een gesprek in Papiamentu is al redelijk te volgen, we moeten alleen nu hard gaan werken aan het opbouwen van de bokabulario (woordenschat) zodat we veel meer palabra (woorden) kennen.
En als we het niet verstaan roepen we gewoon heel hard 'Papia mas poko poko, por fabor'. En als we er helemaal niet uitkomen, mix je gewoon Nederlands en Spaans met de dingen die je wel weet in het Papiamentu en dan komt het helemaal goed (en is het waarschijnlijk nog een heel eind goed in het Papiamentu ook).
Dit was het wel weer zo'n beetje.
Te aworo, ayo!!
 |
| Trupial bij de lunch |
 |
| Flamingo's bij Lac Cai |
 |
| Een hele kleine gekko op de poort |
 |
| Lekker chillen bij Jibe City |
 |
| Uitzicht over Lac Bay vanaf Jibe |
 |
| Harry wil meehelpen huiswerk maken |
 |
| Figi: 'ik doe net of Harry er niet is...' |
 |
| De hoofdstraat van Kralendijk, Kaya Grandi, met mooie Caribische architectuur |
 |
| Delfts blauw is hier gewoon in de supermarkt te koop |
 |
| Als je 2 tuktuk's neerzet op de boulevard en je gaat bbq-en, dan vindt niemand dat raar |
 |
| Ja hoor, ik pas prima in een strohoed! |
 |
| Onze mooie Oosterse kat |
 |
| Onze lieve Europese huismuts |
 |
| De aankomst van de KLM vlucht is altijd weer een belevenis |
 |
| Mooi uitzicht bij Kontiki Beach Club, met op de achtergrond Lac Bay |
 |
| En dit is de reden dat het een belevenis is... De vliegtuigen komen hier heel laag over om te landen op Flamingo Airport |
